Zelfs een kind kan bedenken dat deze manier van leven niet houdbaar is. Mijn zoontje Willem ziet al filmpjes voorbij komen op YouTube over de zieke planeet en in leesboeken over de natuur staat omschreven dat vele dieren en leefgebieden door menselijk toedoen verwoest zijn. Mijn kind van 6 krijgt dit voor zijn kiezen, komt soms helemaal verdrietig thuis, en met hem krijgen vele kinderen op de basisschool nu geleerd dat we anders moeten gaan leven. Maar wat doen de volwassen? Wat doen doet het merendeel van de volwassenen in de politiek? Het maakt mij zo boos en onmachtig. Want zij kijken weg, sorry jeugd, sorry aarde, ze stoppen hun kop in het zand. Natuurlijk, het is erg moeilijk te bevatten en het probleem is zeer complex, maar dit is nog geen reden om het te negeren of ontkennen.
Ondertussen stapelen de problemen verbonden aan roofbouw zich op. Coronacrisis, wooncrisis, onderwijscrisis, gezondheidscrisis. Allen hebben ze met elkaar te maken en dit wordt duidelijk in het licht van de klimaatcrisis: er is geen balans. We leven niet in evenwicht met onze omgeving, met onszelf. Wij mensen hebben (fout?!) geleerd dat het altijd meer en meer en meer moet zijn. Maar worden we daar gelukkig van? Lange termijn geluk, geluk voor volgende generaties en leven met een goed geweten voor deze generatie betekent: HET MOET RADICAAL ANDERS.
Ikzelf begon te idealistisch en naïef in de politiek, ik dacht collega raadsleden die anders tegen dit probleem aankijken makkelijker te kunnen informeren en overtuigen van een betere en leefbare toekomst. Helaas zijn de volksvertegenwoordigers in de raad net mensen: erg moeilijk te veranderen. Zelfs met behulp van de grote meerderheid van de wetenschap die al jaren alarm slaan lijkt de politiek toch eigen waarheden en keuzes hierop gebaseerd te kunnen maken. En niemand roept ze dan op het matje of kan ze om deze reden ontslaan van hun functie. Burgemeesters en onze koning zouden mogelijk een beter moreel voorbeeld kunnen geven, maar zij branden zich liever ook niet aan dit moeilijke onderwerp. Geen idee eigenlijk hoe zij nog kunnen leven met zichzelf. Ondertussen voel ik mij klimaatdepressief, maar ik wil niet opgeven met werken aan een betere toekomst, aan meer bewustwording en actie. Want wat is het alternatief?
Om mezelf, wetenschappers, sociaal ondernemers, inwoners, studenten, ouders, onze jeugd en eigenlijk iedereen te helpen in deze moeilijke tijden is KlimaatPraat ontstaan. Elke vrijdag tussen 10 en 12 op het Stadhuis in gesprek met mij over het klimaat en onze toekomst. Elkaar zien, elkaar horen, ideeën uitwisselen, netwerken, samen huilen mag ook, elkaar steunen. Dit is wat ik kan doen. Naast Groen & Links stemmen. Naast mijn kind zo liefdevol mogelijk opvoeden. Naast zoveel mogelijk bewust en eerlijk leven. Gelukkig heb ik steun van lieve, mooie vrienden en familie. Maar laten we elkaar meer steunen, laten we meer samenwerken, meer lief voor elkaar zijn, laten we bouwen aan een betere wereld.
Foto: Marianne Schouten in gesprek met Theo van der Meer, emeritus hoogleraar thermische werktuigbouwkunde