Vier jaar geleden was ik geheel nieuw als kadidaat raadslid bij de “club” komen aanwaaien, inclusief al mijn goede bedoelingen, enthousiasme en idealen. Meer groentje had ik niet kunnen zijn. Zo groen als gras. En zo idealistisch als maar kan. Dankzij mijn groene & sociale cv kwam ik gelijk hoog op onze kieslijst te staan en dankzij genoeg voorkeursstemmen mocht ik mezelf feliciteren met een plek in de gemeenteraad van Enschede. Super mooi, eervol en spannend!
Maar help! Want wat nu? Ineens ben je met vier mensen een fractie, een zelfsturend team. En zijn al die andere 35 raadsleden je soort van collega’s. Heb je een griffie die kan ondersteunen en een lokaal partij bestuur dat meekijkt en helpt waar mogelijk. Maar uitvinden hoe alles werkt is dan toch best wel een flinke klus. En de opdracht was in mijn beleving vooral, oké Marianne, ga maar doen en graag goed. Waarbij vaak de agenda van het college leidend is en deze agenda netjes “afwerken” ervoor zorgt dat er weinig tot geen tijd overblijft om andere zaken op te pakken. Terwijl ik zoveel wilde gaan aankaarten mbt klimaat, cultuur, onderwijs en eigenlijk nog meer. Omdat ik een grote verantwoordelijkheid voel en wetenschappelijk onderbouwde urgentie zie om systeemverandering te willen, geen klimaatverandering.
Hoe meer ik wel ingewerkt raakte, hoe verder weg de mogelijkheden tot echte verandering leken te komen. Want alles lijkt zo traag en moeilijk kunnen. En hebben we hiervoor wel de tijd? Onbevangen, bescheiden, te activistisch en erg gevoelig waren nieuwe omschrijvingen over mezelf die ik meermaals ben tegengekomen. Waarbij deze eigenschappen vooral niet goed leken te zijn, terwijl ik ze zelf eigenlijk wel mooi en waardevol vind. Ze passen iig bij mij en ik ben zeer dankbaar voor mezelf beter leren kennen, om zo beter bij mezelf te blijven en in mijn kracht te kunnen staan.
Mijn geleerde les is: ook al is er grote urgentie en voel je je erg verantwoordelijk roofbouw op jezelf plegen is niet handig. Want dan kun je nog minder wel doen. Doe vooral waar je goed in bent en waar je ook plezier uit haalt. Andere mensen zijn juist weer goed in andere zaken, wees hier nieuwsgierig en blijf altijd respectvol. Zo kunnen we prettig samenwerken aan een beter samenzijn, bouwen aan een mentaal en fysiek gezonde samenleving.
En een gezonde samenleving is alleen mogelijk met respect voor de natuur, want wij mensen zijn immers onderdeel van de natuur. In de natuur is alles met elkaar verbonden, zijn we allen van elkaar afhankelijk voor leven op aarde. Hoe mooi is dat, alles met elkaar verbonden, dus nooit alleen. Er valt zoveel liefde te winnen als we stoppen met die domme alles kapot makende roofbouw genaamd kapitalisme. Jaaaa inderdaad, dan gaan we minder (onzin) spullen hebben. Is dat erg?
Lees vooral ook Less is More van Jason Hickel, deze kreeg ik van een erg mooi mens cadeau, zeer inspirerend. Lenen van mij mag ook. En beloof jezelf dat je elke dag het gesprek gaat voeren over hoe het wel kan! We hebben tot 2030 de tijd. If not now, then when? If not you, then who?
Liefs Marianne