‘Werk, werk, werk’ is lang het belangrijkste beleidsdoel van Enschede geweest: versterking van de lokale economie en werkgelegenheid. Maar daarnaast of in plaats daarvan is kansengelijkheid steeds meer waar de schoen wringt in Enschede. Samen met duurzaamheid is kansengelijkheid dan ook het dragende thema voor het beleid als het aan ons ligt. Met een motie heeft de gemeenteraad zelfs uitgesproken een plan te willen zien op dit thema voor de komende tien jaar. En dat klinkt goed, maar je merkt tegelijkertijd dat de omslag in het denken nog niet heeft plaatsgevonden. Zo gaat de genoemde strategie voorlopig niet veel verder dan de bestaande inzet op bijvoorbeeld voor- en vroegschoolse educatie. De blik is vooral gericht op onze allerjongste inwoners. Maar de toekomst van de kinderen van Enschede is niet los te denken van de volwassenen om hen heen, van wat deze afgelegen hen stad te bieden heeft en evenmin van ingewikkelde thema’s als segregatie en discriminatie. GroenLinks riep de wethouder dan ook op breder in kaart te brengen waar de problemen zitten, welke oplossingen mogelijk zijn en niet alleen naar onderwijs(achterstand) en jeugd te kijken, maar breder.
Het is bijvoorbeeld interessant om te kijken waar een kapotte stad als Detroit op inzet. Daar zie je, kiest men voor investeren in mensen i.p.v. in stenen. Je ziet dat achterstand heeft te maken met de economische structuur en de aanwezigheid van publieke sector banen. De werkgelegenheid bepaalt grotendeels welk perspectief je hebt als je op zoek gaat naar jouw richting of als je later in je leven een keertje probeert van richting te veranderen. Maar helpt de gemeente daar voldoende bij als het gaat om jobtraining en startershulp voor ondernemers? Achterstand heeft ook te maken met echte armoede. Als je ouders of zelfs de generaties voor jou sociaal-economisch zijn vastgelopen betekent dat voor de jongere generatie natuurlijk nogal wat. Het kan te maken hebben met bereikbaarheid, met de kwaliteit van het onderwijs, met segregatie/discriminatie en ook met gebrekkige toegang tot zorg, jeugdzorg en ondersteuning op de arbeidsmarkt voor arbeidsgehandicapten bijvoorbeeld. Er zijn diverse groepen wiens kansen er slecht uitzien. De coronacrisis zet groepen (verder) op achterstand en dit effect zal straks in deze afgelegen stad ongetwijfeld weer extra hard voelbaar zijn. Daar is meer aandacht voor nodig.
Verbreden wilde wethouder Nods niet. Wel zegde ze toe de wetenschappelijke board te betrekken bij de uitvoering van haar strategie. Wat ons betreft is er nog veel te doen om te bepalen waar het bij kansenongelijkheid precies om gaat en hoe dit veelkoppige monster het beste aangepakt kan worden. Voorlopig zal ons dit nog wel bezighouden, en wat mij betreft wordt het zelfs het belangrijkste thema in het volgende verkiezingsprogramma van GroenLinks Enschede.