We zijn wat we eten, maar ook een optelsom van alles waar we van houden, voor mij zijn dat: dingen in elkaar zetten, koken, de gezelligheid van mensen bij elkaar enerzijds, de rust van het alleen zijn om te creëren aan de andere kant. Jaren lang wilde ik graag autonomie en vrijheid, totdat ik realiseerde dat het de vraag is, in hoeverre wat ik denk, beïnvloed wordt door de wereld om mij heen. Waarom zou ik mijzelf apart proberen te zetten, als alles met alles verbonden is? Dat maakt onnodig eenzaam, het kan anders..
Maar er is méér.
Hoe komt het dat het niet lukt om uit de overvloed die de aarde ons geeft zodanig een ordening aan te brengen dat ieder mens aan zijn basisbehoefte kan voldoen, dat we onvoldoende zorg dragen voor mensen die lichamelijk of psychisch ziek zijn, terwijl er zoveel rijkdom is? Waarom is het zo moeilijk onze leefstijl zo aan te passen, dat de aarde niet uitgeput wordt, en hoe zorgen we ervoor dat we ons als mens solidair opstellen, en solidair zijn met mensen die we niet kennen, die ons toch nodig hebben?
Waarom weet iedereen , dat de grenzen aan wat de aarde aankan, al lang bereikt zijn, terwijl ons gedrag zich niet aanpast aan de noodzaak van een andere manier van leven?
Het is naar om te zien dat de politieke sfeer verhard is, dat in de laatste decennia door allerlei bezuinigingen de publieke sector zo uitgekleed is, dat de meest kwetsbare leden van de samenleving het zwaar hebben, dat het aantal jonge daklozen gegroeid is, de mens gereduceerd tot consument, het aantal mensen dat met een baan niet eens rond kan komen is schrikbarend toegenomen. Armoede en voedselbanken in Nederland ,en een inhalige overheid, het past niet bij elkaar. Niet de brave new world, waar we zo naar verlangen, die ons voor ogen staat.
Ik houd van groen, en heb in de loop van- de laatste twintig jaar vooral, gezien, hoe ons hele biosysteem verarmd is. In de jaren zestig en zeventig was het: milieuvervuiling, om aan te geven dat onze gezondheid door slechte luchtkwaliteit en vervuilde bodem, waterverontreiniging en zure regen bedreigd werd. De industrie kreeg de schuld. Een controverse tussen natuurbeschermers en de boeren. Nu is daar gelukkig meer aandacht voor, en wordt dit veel breder bekeken. Er is wetgeving, er wordt aan gewerkt. Media besteedt aandacht aan de transitie naar een schonere wereld, maar het gaat nogal traag.
Bij GroenLinks voel ik me thuis. Ik had er veel eerder aan kunnen denken, dat lid worden feitelijk voor de hand lag, er zijn raakvlakken in mijn zorgen om de zorg, en de overtuiging dat de economie wereldwijd aan herziening toe is. Ik wil meedenken, er zijn en doen wat ik kan.
In de werkgroep Zorg & Welzijn heb ik een plekje gevonden,
Het is prettig dat er een soort onbevooroordeeldheid aan de basis van de communicatie ligt, en niet alles meteen afgemeten hoeft te worden aan iemands referentiekader; als er openheid in een gesprek bestaat, kan ik me daarin ontspannen, en meedenken. Ik vind het terug in de sfeer van de werkgroep, en doe het graag.