Maar daar lag ik niet wakker van. Nee, ik lag wakker van de warmte. Dat was natuurlijk mijn eigen schuld omdat ik onder een herfstdekbed lag in november en dat is natuurlijk veel te warm met ‘s nachts 17 graden. Dus lag ik wakker, te piekeren, en voelde ik me meer en meer een conservatief en een nationalist.
Die nacht was het weer een nieuw warmterecord, net als de dag erna, toen het 20 graden werd in november. En sindsdien zijn er nog meer records gesneuveld. Mooi nieuwsbericht ook over die maandag. “Het voelde als een warme lentedag.” Lekker positief. Maar die nacht was ik niet zo blij met dat record. Ik vond het gewoon te warm. Weet u wat het is, ik ben weliswaar lid van GroenLinks, maar heb niet echt verstand van weer of het klimaat. Ik heb daar niet voor geleerd, weet niet wat normale temperaturen zijn. Ik vind het al moeilijk genoeg om, als ik precies de temperatuur weet, dan niet alsnog met een dikke coltrui die 28 graden in te lopen, om te concluderen dat een T-shirt dan toch beter is.
Ik heb in alle eerlijkheid niet zo veel zin om over het weer en gemiddelde temperaturen na te denken, zeker niet ‘s nachts. Maar toch lag ik wakker. Ik lag te denken aan vroeger. Toen het in november nog koud was. Ik hou namelijk best wel van die kou. Voor mij betekent dat lekker binnen, onder de wol, bij de verwarming. Het betekent Nederlandse gezelligheid. Daar hoort die kou bij. Hopen op een witte kerst of op een Elfstedentocht, terwijl ik zelf niet eens kán schaatsen. Ik heb het wel geprobeerd hoor, op van die ijzertjes achter een stoel of slee. Superschattig toen ik jong was, maar als volwassene op ijzertjes maakt dat vooral de omstander bang. Dus ik blijf maar bij de herinneringen als kind. Foto’s met kleine Bartje met wantjes, sjaal en muts op natuurijs in bevroren uiterwaarden langs de rivier. Hoe Nederlands wil je het hebben? En daarna weer lekker naar huis. Lekker bij de verwarming. Zo zijn mijn herinneringen van vroeger, net als ’s ochtend wakker worden met mooie ijsbloemen op de ramen. En ik herinner me dagenlange sneeuw.
Maar ja nu lig ik in november met ‘s nachts 17 graden te puffen onder een herfstdekbed. En de dag daarna is het 20 graden. In november. Hey buurman lekker weertje he? Heerlijk, misschien blijft het wel zo, dan doen we kerst lekker in een T-shirtje! Hahaha… Terwijl ik juist zo graag nog vaak een witte kerst mee zou willen maken. Maar dat is misschien wel ouderwets. Dat zijn we straks gewoon vergeten. We vergeten wel meer dingen. We vergeten onze sleutels op het tafeltje, ons mondkapje in de supermarkt, of dat we met Nederland eigenlijk grotendeels onder zeeniveau liggen. Je weet wel, de kleine dingen.
Toen ik ‘s nacht wakker lag voelde ik me emotioneel omdat ik mijn land wilde behouden, zoals ik het ken. Zou dit zijn wat nationalisten en conservatieven beweegt? Mijn land, mijn cultuur, zoals het goed is, zoals het goed was. Met zomers van maximaal 30 in plaats van 40 graden. Een Nederland waarvan ik niet wil dat het beschadigt of verdwijnt. Verandering is misschien onvermijdelijk, maar wellicht hebben we invloed op welke verandering. Liever een park met windmolens in plaats van verdroogd of ondergelopen land. Ik moest denken aan 1995, toen 250.000 mensen geëvacueerd werden uit Nederlands rivierengebied omdat hun huizen misschien 5 meter onder water zouden komen te staan. Ik dacht aan de deltawerken, gebouwd op een zeespiegelstijging van maximaal 40 centimeter, terwijl 2 meter voorspeld word. Hoe goed is ons geheugen?
Zo lag ik wakker en kon geen klimaatontkenner me meer in slaap sussen, al zou dat op dat moment misschien wel heerlijk zijn geweest. Ik ben wakker gebleven en toen maar opgestaan. Ik heb gekeken naar wat het nieuws was over Trump en over Corona. Even wat luchtigere onderwerpen.